Միրզո Արարատյան

Մի 10 տարի առաջ Հայաստանում նստած տղա կար: Սրան քաղբանտարկյալ էին համարում, բայց նա նստած էր կոնկրետ արարքի համար` բանակից էր խուսափել, դիմել էր ինչ-որ ապօրինի քայլերի: Այժմ նա ազատության մեջ է, ավելին` պատգամավոր է, արևմտամետ գործիչ: Իսկ մինչ այդ, երբ նստած էր, արևմտյան արժեքներին համահունչ, նա ամուսնացավ բանտում մի տղամարդու հետ, «ռեմոնտ» արեց իր խուցը, մի խոսքով, անգամ նեղության մեջ կարողացավ զբաղվել իր անձնականով:

Ինչի՞ համար ենք գրում այս տողերը, ինչո՞ւ ենք հիշում այս պատմությունը: Որովհետև բաբաջանյան արման կոչված խայտառակությանը մենք ենք դարձրել հանրային դեմք, մենք ենք գործուղել պառլամենտ: Եվ այսօր նա, արդեն պատգամավորի կարգավիճակում, Ազգային ժողովում հարցեր է բարձրացնում: Նա դժգոհ է երկրի ռուսամետ վեկտորից, նրա խելքն ու միտքը ՆԱՏՕ-ն է, Արևմուտքն ամբողջությամբ: Եվ այսօր այս խայտառակությունը «խիստ քննադատության» ենթարկեց Հայաստանի արտաքին քաղաքականությունը՝ սկսած Ռոբերտ Քոչարյանի ժամանակներից, մասնավորապես հիշատակելով նաև Ուկրաինայում Հայաստանի նախկին դեսպան Անդրանիկ Մանուկյանի պաշտոնավարումը։ Նա նշեց, որ Մանուկյանը սպասարկել է ռուսական շահերը, համագործակցել է քրեական տարրերի հետ, նրա օրոք վատացել են հայ-ուկրաինական հարաբերությունները։ Բայց չպարզաբանեց, թե ինչու չի կարելի սպասարկել ռուսական շահեր, ինչով են նրանք վատը և ինչպես է Անդրանիկ Մանուկյանը փչացրել հայ-ուկրաինական հարաբերությունները։ Մի խոքով՝ գործը հասավ սկանդալի, ԱԺ նախագահ միրզոյան արարատն էլ ստիպված եղավ խառնվել, իսկ Անդրանիկ Մանուկյանի որդին՝ Դավիթը, ինչ-որ ռեպլիկ նետեց և դուրս եկավ դահլիճից։

Ի՞նչ ուներ բաբաջանյանը կիսելու Անդրանիկ Մանուկյանի հետ։ Ինչի՞ց է նա եզրակացրել, որ հայ-ուկրաինական հարաբերությունները վատացել են Մանուկյանի օրոք, այն դեպքում, երբ նա գիտի, որ Մանուկյանն առ այսօր ամեն օր սեղան է նստում Ուկրաինայի իսկական տերերի հետ։ Հնարավոր է՝ ժամանակին Մանուկյանը չի տրվել սրա շանտաժին և փող չի «մուծվել»։ Հազարումի բան է հնարավոր։ Ինչևէ...

Մենք ուղղակի մեր պարտքն ենք համարում պարբերաբար հիշեցնել հանրությանը բաբաջանյան արմանի կարգի էակների էության մասին։ Այնպես ստացվեց, որ Հայաստանում այլասերվեց քաղաքական դաշտը, և ով ասես եկավ պառլամենտ։ Բայց պետք է հիշենք, որ սրանք ժամանակավոր երևույթ են. Հայաստանը բաբաջանյան արմանը չէ, Հայաստանը բանտախցերում ամուսնացող տղամարդիկ չեն, եթե անգամ նրանք պատգամավոր են դառնում սոցիալ-քաղաքական կատակլիզմների շնորհիվ։  Մենք ուղղակի պետք է մեր զզվանքը զգոն պահենք և միշտ հիշեցնենք բաբաջանյան արմանին ու նրա ղեկավարներին մեր գոյության և մեր` նրանց հանդեպ անհանդուրժողականության  մասին: Հուսանք, որ հայ ժողովուրդը ուշ թե շուտ խելքի կգա և բոլոր բաբաջանյան արմաններին կուղարկի  իրենց հասանելիք տեղերը: