Միրզո Արարատյան

Բազմիցս անդրադառնալով ԵՊՀ ռեստարտ նախաձեռնության խայտառակ գործունեությանը, այնուամենայնիվ, անդրադարձել ենք նախաձեռնության ղեկավարներից միայն Պետրոսյան Դավիթի կերպարին և նախասիրություններին: Անխոս, սա ամենախայտառակ երևույթն է, սակայն պարզվում է, որ սրա ընկերները գրեթե ոչնչով չեն զիջում, իսկ որոշ հարցերում էլ ավելի խայտառակ կարգավիճակ ունեն:

Ուրեմն, սրանցից մեկը ոմն Լևոն Չուկակլյանն է : 2017թ. սա և սրա նմանները, արդեն հայտնի խայտառակություն Պետրոսյան Դավիթի գլխավորությամբ, հացադուլ սկսեցին ԵՊՀ-ում: Պահանջը տարկետման իրավունքի վերականգնումն էր: Թե ինչու և ինչպես Լևոնը հայտնվեց ուսանողների այդ խմբի մեջ՝ հայտնի է միայն Հայաստանի և օտարերկրյա հատուկ ծառայություններին: Մի խոսքով, սրա հացադուլը մի քանի ժամ տևեց: Ականատեսների պնդմամբ, Լևոնին զանգահարեցին ծնողները և պահանջեցին վերջ տալ խայտառակությանը: Լևոնը որևէ մեկին, անգամ իր հացադուլավոր ընկերներին, չասաց զանգողների և իր առջև դրված պահանջի մասին: Նա ձևացրեց, թե վատացել է և խնդրեց բժիշկ կանչել: Երբ նրան շտապօգնության ավտոմեքենայով տեղափոխում էին հիվանդանոց, նա անգիտակից էր ձևանում: Սակայն երբ բուժքույրը փորձեց նրան դեղ ներարկել, նա հանկարծ ուշքի եկավ և կտրականապես հրաժարվեց բժշկական ներգործությունից՝ նա անմիջապես լավացավ: Մեր հերոսը մտածում էր, թե որևէ մեկը չի իմանա նրա սիմուլյացիայի մասին: Այսպես սա հացադուլավորի անուն հանեց:

Հետագայում Լևոնի կյանքի միակ հպարտությունը և ձեռքբերումը դարձավ հենց հացադուլին մասնակցության փաստը: Այսպես սա դուխով և հպարտ դարձավ: Մենք չենք ծանրաբեռնի ընթերցողներին ԵՊՀ ռեստարտ նախաձեռնության գործունեության մասին պատմություններով, քանզի բազմիցս անդրադարձել ենք դրանց: Նշենք միայն, որ հայտնի հացադուլից հետո Լևոնը համարվում է ռեստարտի ղեկավարներից մեկը:

Անցնում է որոշ ժամանակ: Լևոնը հիմնում է «Միտք» հասարակական միավորումը: Ծանոթանալով այդ միավորման նպատակներին՝ պարզեցինք, որ այն հետապնդում է միանգամայն բարոյական նպատակներ: Օրինակ, խթանում է մարդու իրավունքների նկատմամբ հարգանքը և քաղաքացիական իրավագիտակցությունը կամ ծառայում է հանրային շահերին, արձագանքում մարդկանց և համայնքների խնդիրներին: Առաջին հայացքից վատ չէ, սակայն խնդիրն այն է, թե իրականում ինչով է զբաղվում Լևոն Չուկակլյանն առօրյայում: Սա դասերի չի ներկայանում, քանի որ սրան մեկ այլ աշխատանք են տվել ՀՀ մշակույթի նախարարությունում, նախարարություն աշխատանքի չի ներկայանում, քանզի հպարտ է և դուխով: Լևոնը հիմնականում իր ժամանակն անց է կացնում ԵՊՀ գլխավոր մասնաշենքի 4-րդ հարկում (մասնաշենքի և հարկի ընտրության չափորոշիչները մեզ հայտնի չեն) ոմն Ծովինար Դանիելյանի ընկերակցությամբ, որը նույնպես «Միտք»-ից է: Նրանք հիմնականում գրկախառնված են, իսկ Լևոնի ձեռքը հիմնականում Ծովինարի հետույքին է: Մենք չենք ասում, թե սա վատ է կամ լավ: Մենք միայն փաստն ենք արձանագրում: Մեր միտքն էլ սա է:

Ուրեմն, ի՞նչ ունենք: Ունենք լակոտ, որը ԵՊՀ ուսանող լինելով՝ չի ներկայանում դասերին: Մյուս կողմից՝ այդ նույն լակոտին, քանի որ նա ձեռք է բերել հպարտի և դուխովի կարգավիճակ, աշխատանքի են ընդունել ՀՀ մշակույթի նախարարությունում: Նա չի գնում նաև աշխատանքի, սակայն ստանում է աշխատավարձ, որն իրեն վճարում են ՀՀ ոչ այդքան հպարտ և դուխով հարկատուները: Այդ ամենի փոխարեն լակոտն ամբողջ օրը կանգնում է ԵՊՀ գլխավոր մասնաշենքի 4-րդ հարկում մեկի հետ, ով ևս ԵՊՀ ուսանող է և նույնպես բացակայում է դասերից: Ամենահետաքրքիրն այն է, որ սրանց լկտիությունը չունի սահմաններ, և դրա ապացույցն այն է, որ այդ ամենը կատարվում է ԵՊՀ ռեկտորի աչքի առջև, և նա որևէ կերպ չի արձագանքում ոչ բացակայությունների փաստին, ոչ էլ առերևույթ անառակության դրսևորմանը։