«Walk Free Foundation» հասարակական կազմակերպությունը հրապարակել է զեկույց, ըստ որի՝ Հայաստանում 16 հազար ստրուկ կա: Հայաստանում էլ բորբոքվել են, թե դա կեղծիք է, մեզ մոտ նման բան լինել չի կարող, և այսպիսի զեկույցները վնասում են մեր երկրի հեղինակությունը: Այն, որ իր զեկույցով հիշյալ կազմակերպությունը Հայաստանին, որպես «ստրկատիրական» երկիր հավասարեցնում է ասիական ու աֆրիկյան որոշ երկրներին, դեռևս դժբախտության գագաթնակետը չէ: Եթե ոչ ստրկատիրությամբ, ապա շատ այլ չափորոշիչներով մենք առանձնապես քիչ ենք տարբերվում աֆրիկացիներից: Սրա հետ մեկտեղ կարծես թե ոչ մեկին առանձնապես չի մտահոգում այն հարցը, թե այդ 16 հազարը որտեղի՞ց լույս աշխարհ ընկավ, հո չե՞ն հորինել, հավանաբար, կա մի աղբյուր, որտեղից նրանք ստացել են տվյալները: Ի վերջո, ստրկության ձևեր կարող են համարվել նաև թրաֆիքինգը, հարկադիր աշխատանքը, ՝ մարդու նկատմամբ կիրառվող սեփականության տարատեսակ ձևերը: Մնում է միայն հասկանալ, թե «Walk Free Foundation»-ը հատկապես ինչ հիմքի վրա է խարսխել իր հետևությունները:

Բայց արի ու տես, որ ներկա իշխանություններն այնքան էլ չեն շտապում դա հասկանալ: Համենայն դեպս, մինչև այս պահը վերին օղակներից որևէ մեկը չի արձագանքել զեկույցին: Իսկ նման լռությունը կասկածների տեղիք է տալիս: Ի դեպ, այդ կասկածներն էլ վարկածներ են ծնում, որոնցից մեկն էլ կարող է լինել սա:

Նոր իշխանությունները խիստ շահագրգռված են, որ օտար գործարարները գան ու ներդրումներ կատարեն Հայաստանում: Իսկ նրանք առայժմ չկան ու չկան: Հիմա պատկերացրեք մի մեծահարուստի, որը դրսում կարդում է, թե Հայաստանում 16 հազար ստրուկ կա: Կարծում եք` տխրելո՞ւ է: Բոլորովին: Ընդհակառակն, մտածելու է` այ քեզ հաջողություն, չէ՞ որ ստրուկներին շահագործելով կարելի է ահռելի շահույթ կուտակել: Եվ ուրեմն, ներդրումային քաղաքականության տեսանկյունից Փաշինյանի կառավարությանն այս պահին ձեռնտու է, որ դրսում մտածեն, թե մենք ստրկատիրական երկիր ենք: