Երբ նոր վարչապետով և կառավարության ամբողջացված կազմով երկրում էմոցիոնալ ալիքները հետզհետե ետ քաշվեցին, ու մարդիկ վերջապես հասկացան, որ վրա է հասել իրականության հետ հարաբերվելու ժամանակը, հանրային հետաքրքրությունների դաշտը որոշակի որակական փոփոխություններ կրեց: Առաջինը, ինչը նկատելի դարձավ, սպասելիքների և հիասթափությունների առճակատման հնարավորությունն էր: Եվ այս իմաստով անցնող շաբաթը կամա թե ակամա պիտի վերածվեր նոր պահանջների համատեքստում ծայր առնող հակասությունների կծիկի, որտեղ իրար էին բախվում ոչ այնքան պատկերացումները, որքան դրանց դրսևորման տարբերությունները:

Շաբաթվա սկզբում կրքերը մի պահ դադար էին առել, քանի որ Սոչիում գումարվել էր Եվրասիական միջկառավարական խորհրդի նիստը, և հայաստանցիների համար խիստ կարևոր էր, թե վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն իր առաջին գործնական ուղևորության ժամանակ ինչպես պիտի ներկայացնի երկրի դեմքը, և գործընկեր երկրների առաջնորդներն ինչպես պիտի ընդունեն հեղափոխականին իրենց նեղ շրջանակում: Այս իմաստով առանձնապես կարևորվում էր Փաշինյան-Պուտին հանդիպումը: Ի վերջո, նրանց առանձնազրույցը տեղի ունեցավ, և Փաշինյանն էլ ԵՏՄ բարձրագույն խորհրդի լայն կազմով նիստի ժամանակ հնչեցրեց հավաքվածների համար շատ կարևոր հետևյալ միտքը. «Հայաստանում տեղի է ունեցել իշխանության խաղաղ փոփոխություն, նոր ձևավորված կառավարության ծրագիրը հայեցակարգային առումով չի նախատեսում արտաքին քաղաքական ուղենիշի փոփոխություն»:

Բայց եթե արտաքին հարթության վրա փոփոխությունների բացառումը հանգստացուցիչ հանգամանք էր, ապա երկրի ներսում ամեն ինչ տանում էր ոչ միայն ցնցումների և վերանայումների, այլև ի հայտ էին գալիս դրանց առաջին դրսևորումները: Շաբաթվա ընթացքում նախ պարզ դարձավ, որ կառավարության նոր անդամներից շատերը ավելի շատ հոգսեր, քան օգուտ կարող են բերել իշխանություններին: Վերջիններիս մի քանի անզգույշ արտահայտություններ ու հապշտապ որոշումներ բուռն քննարկումների տեղիք տվեցին, և սրանք ստիպված էին կամ հրապարակային ներողություն խնդրել, կամ վերաձևակերպել իրենց ասելիքը:

Սակայն խնդիրները միայն հրապարակայնության դաշտում չսահմանափակվեցին: Կատարվեց այն, ինչից ամենաշատը պիտի զգուշանային նոր իշխանությունները: Մայրաքաղաքում և ամբողջ երկրի տարածքում ի հայտ եկան «թեժ կետեր», բողոքի և դժգոհության օջախներ, և մարդիկ լցվեցին փողոցներն այս անգամ ոչ թե նախկին իշխանությունների հրաժարականի պահանջներով, այլ նորերից առկա խնդիրների շուտափույթ լուծման հարկադրանքով: Մի քանի օր շարունակ տեղերից եկող լրատվությունը հիշեցնում էր արտակարգ իրավիճակի ամփոփոգիր:

ՀԷՑ-ի «Գեղամա» մասնաճյուղի աշխատողները գործադուլ հայտարարեցին: Նորակերտ գյուղում բնակիչները փակեցին ճանապարհը` ի նշան բողոքի գյուղապետի անօրինականությունների դեմ: Արարատի մարզի Սուրենավան գյուղի բնակիչները փակեցին Երևան-Մեղրի միջպետական ավտոճանապարհը` կարկուտի հետևանքով ստացված մեծ վնասների փոխհատուցման ակնկալիքով։ Բողոքի ցույցեր ընթացան Սևանի մայրուղում, որտեղ մարդիկ դժգոհում էին Սևանի թերակղզու մի հատվածը ապօրինաբար եկեղեցուն տրամադրելու համար։ Կոտայքի Նուռնուսի ամառանոցների բնակիչները ի նշան բողոքի ցույցեր անցկացրեցին «Առողջ սունկ» ընկերությանը պատկանող կոմպոսի արտադրամասի դիմաց։ Գործադուլ էին հայտարարել Արարատի ցեմենտի գործարանի բանվորները: Բողոքի ակցիա էին իրականացնում Սոթքի ոսկու հանքի աշխատակիցները և այսպես շարունակ:

Պակաս շիկացած չէր նաև մայրաքաղաքի մթնոլորտը: Հատկապես թեժ էին Երևանի քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանի հրաժարականը պահանջող ցույցերը: Ակտիվիստները փողոցներ փակեցին, ներխուժեցին քաղաքապետարան, սադրանքներ հրահրվեցին նրանց և Մարգարյանի կողմնակիցների միջև: Նույն ժամանակ լուրջ լարվածության առիթներ տվեցին «Սասնա Ծռեր»-ի աջակիցները, որոնք, նախ, ՀՀ գլխավոր դատախազության շենքի առջև պահանջում էին դատախազ Արթուր Դավթյանի հրաժարականը, հետո միակողմանի փակեցին Արշակունյաց պողոտան, իսկ վերջում մեղադրեցին Փաշինյանի իշխանությանը` իրենց դեմ դավադիր քայլեր իրականացնելու համար:

Եթե թվարկվածներին էլ գումարենք այն, որ շաբաթվա ընթացքում տեղի ունեցան զինկոմիսարիատների աշխատակիցների բողոքի ակցիան, «Նաիրիտ» գործարանի նախկին աշխատակիցների ցույցը Բաղրամյան 26-ի դիմաց, տաքսու վարորդների բողոքի ավտոարշավը, կոնսերվատորիայի ուսանողների պահանջները` բուհում կադրերի փոփոխության խնդրի շուրջ, ապա պարզ կդառնա, թե քաոսային նման իրավիճակներում իշխանությունների անզորությունը ինչպես պիտի անդրադառնար ներքին տրամադրությունների վրա:

Իբրև հակաքայլ կառավարության անդամները դեռևս ոչինչ չունեին, քան օրվա ընթացքում մի քանի անգամ տեսաուղերձներ հրապարակել կամ խոստումներ տալ, որ ամեն բան ժամանակի ընթացքում կգտնի իր լուծումը: Իսկ թե ինչպես, դրա մասին ոչ ոք ոչինչ չէր ասում: Աբոխահաճո հայտարարությունների կողքին ցուցադրվում էին պոպուլիզմով կերակրված տեսարաններ կամ բեմականացված գործողություններ, ինչպես եղավ ՀՀ ոստիկանության դեպքում, երբ սրանք հանկարծ որոշեցին գրոհի անցնել օրենքով գողերի և քրեական հեղինակությունների դեմ: Ոստիկանության տարբեր ստորաբաժանումներ բերման ենթարկվեցին 10-ից ավելի օրենքով գողեր և 3 տասնյակից ավելի հանցագործ աշխարհում հայտնի հեղինակություններ։ Թե ինչու՞, անհայտ մնաց, քանի որ շատ չանցած` նրանց բոլորին բաց թողեցին` զարմանք ու տարակուսանք հարուցելով մարդկանց շրջապատում:

Շաբաթը լի էր նաև ողբերգական պատահարներով, սպանություններով, ծանր հանցագործություններով: Այս ամենի հետ մեկտեղ մասսայական թունավորման դեպք գրանցվեց Արմավիրի մարզում. Էդուարդո Էռնեկյանի «Տեռաս դե Արմենիա» Հայաստանի հողեր ՓԲԸ-ից հոսպիտալացվեցին շուրջ 90 աշխատակիցներ: Այս ամենն իրենց բացասական ներգործությունն ունեցավ մարդկանց ընդհանուր հոգեվիճակի վրա: Երբ շատ բարձր կետից կտրուկ անկում է լինում, դա միշտ էլ բացասաբար է անդրադառնում օրգանիզմի, արյան շրջանառության և ճնշման վրա: Հասարակության պարագայում նման վայրէջքներն իրենց հետ բերում են հիվանդագին դրսևորումներ: Եվ հանրային խարխլված օրգանիզմը կարող է արձագանքել ամենաանսպասելի ձևերով: