Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն առ այսօր ընդամենը մի քանի կադրային նշանակումներ է կատարել, բայց այդքանն էլ բավական եղավ, որ դժգոհողների թիվը կտրուկ աճեր: Ընդ որում, հատկանշականն այն է, որ Փաշինյանից դժգոհ են ոչ միայն նրա ընդդիմախոսները, այլև համակիրները: Վերջիններս բոլորովին չէին սպասում, որ նա առանցքային պաշտոններում կնշանակի նախկին չինովնիկներին: Իսկ սրան արդեն հեղափոխություն անվանելը շատ դժվար է, հատկապես որ մեծամասնության խորին համոզմամբ, հին կադրերին նոր համակարգ բերելը նման է դանդաղ գործող ռումբի, որը մի օր ներսից կարող է վնասել:

Սրան զուգահեռ նախկին իշխանության և ՀՀԿ-ի ներկայացուցիչները նույնպես տարակուսանքով են դիտում այս վերադասավորումները` փորձելով գտնել դրանց տրամաբանությունն ու նպատակահարմարության շարժառիթը: Եվ քանի որ դրանք գտնելը հեշտ գործ չէ, ստիպված են պատասխանները որոնել այլ ուղղություններում: Իսկ ինչ վերաբերում է վարչապետի հիմնավորումներին, ապա այս առիթով ԱԺ Հանրապետական խմբակցության ղեկավար Վահրամ Բաղդասարյանը նկատում է. «Ես չեմ կարծում, որ սիրո, համերաշխության երանգի տակ՝ ոստիկանապետ, դատախազ կամ պաշտպանության նախարար պետք է նշանակեն, մտածում եմ՝ այդ նշանակումները պետք է լինեն զուտ պրոֆեսիոնալիզմի գնահատականով»:

Իհարկե, այնպես չէր, որ ՀՀԿ-ի կողմից ժամանակին կատարված բոլոր նշանակումները հատկապես պրոֆեսիոնալիզմի առաջնայնության վկայություններն են եղել: Բայց քանի որ դիտողությունը ներկա պահին տեղին է, ապա մեզ մնում է ընդամենը փաստել, որ թե հների օրորք, թե նորերի պարագայում կադրերի ընտրության և նշանակումների հարցում որևէ բան չի փոխվել: Եվ քանի դեռ պատկերը նույնն է, ապա անտրամաբանական է նաև բարեփոխում ակնկալել մյուս առումներով: