Փետրվարի 26-ին Բեյրութում ծեծի ենթարկվեց Թուֆենկյան հիմնադրամի տնօրեն, հրապարակախոս Րաֆֆի Տուտագլեանը: Երևույթը դատապարտեցին, հնարավոր մեղավորների անուններ հնչեցին, թեև ծեծվածը հայտնել էր, որ իրեն ծեծողների դեմքը չի տեսել և նաև չի դիմել ոստիկանություն։ Սակայն չտեսնել այլ բան է, չկռահելը` մեկ այլ բան: Տուտագլեանն, անկասկած, հոգու խորքում պիտի որ կասկածներ ունենա հնարավոր շարժառիթների և մեղավորների առնչությամբ: Եվ մինչ նա վերջնականապես կկողմնորոշվի, այդ ընթացքում լրատվամիջոցներին հաջողվեց որոշ բաներ բացահատել նրա ոչ հեռավոր անցյալի մասին:

Այս բացահայտումներից առավել հետաքրքրականն այն էր, որ Տուտագլեանը եղել էր ՀՅԴ բյուրոյի Կանադայի կառույցի անդամ և հեռացվել էր դաշնակցական կառույցից։ Ասում էին, թե նրան հեռացրել են քննադատական ելույթներից հետո։ Բնական է, որ ՀՅԴ-ն սրա հետ կտրականապես համաձայն չէ: Իսկ ՀՅԴ բյուրոյից իրենց հասցեին հնչած կասկածներին արձագանքեցին այսպես. «ՀՅԴ-ն իր անդամների հրապարակախոսական աշխատանքներին վերաբերում է խոսքի ազատության համատեքստում և քննադատական հոդվածներ գրելու համար դեռևս որևէ անդամից չի ազատվել»։

Չի ազատում: Իսկ ծեծո՞ւմ է: Հատկապես Բեյրութ քաղաքն այս առումով յուրահատուկ վայր է: Դաշնակցությունն իր երկարատև գոյության ընթացքում մեկ անգամ չէ, որ հենց Բեյրութում հաշվեհարդար է տեսել այլախոհների և իրեն քննադատողների հետ: Այնպես որ Րաֆֆի Տուտագլեանի դեպքը թեև դեռևս ապացուցելի չէ, սակայն չի ջնջում ՀՅԴ-ին հատուկ ձեռագրի հետևանքները: