Դեռ վերջնական հստակություն չկա ապագա նախագահի ընտրության հարցում, բայց արդեն տարատեսակ կարծիքներ ու վարկածներ են հնչում նոր կառավարության կազմի մասին: Եվ քանի որ դա ամենայն հավանականությամբ այս անգամ էլ ձևավորվելու է կոալիցիոն հիմունքներով, ապա ՀՅԴ-ի չափաբաժնի մասին խոսակցություններն ամենապահանջվածն են: Մասնավորապես, արդեն խոսք է գնում այն մասին, որ մշակույթի նախարարի պորտֆելը նույնպես կարող է տրվել Դաշնակցությանը:

Թե որքանով է սա հավանական, դժվար է ասել, բայց լուրեր են շրջանառվում, թե այս պաշտոնի համար հիմնական թեկնածու ընկալվում է Ազգային ժողովի ՀՅԴ խմբակցության քարտուղար Աղվան Վարդանյանը, ով գրող է, բանասեր և լրագրող, գործադիրում աշխատելու փորձ ունի, սակայն այլ ոլորտում. 2003-ից 2008 թվականներին եղել է ՀՀ աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարար:

Այն, որ ներկայիս նախարար Արմեն Ամիրյանն այդպես էլ չկարողացավ ինքնադրսևորվել և նրա պաշտոնավարման ողջ ժամանակահատվածն այլ բան չէ, քան դատարկ խոստումներ տալու շրջան, սա փաստ է: Ամիրյանն իր հետ ավելի շատ անհարկի լարվածություն ու խառնաշփոթ բերեց այս ոլորտ, քան կարողացավ ինչ-որ բան տեղից շարժել: Սակայն նրան ընկեր Աղվանով փոխարինելը դեռ չարիքի փոքրագույնը չէ: Ամեն բանից անկախ Աղվան Վարդանյանի մշակութային ընկալումները չափազանց նեղ են, նաև կուսակցական կարծրատիպերով ամբողջացած, և նրա ղեկավարությամբ մշակույթը ոչ միայն կզրկվի ազատ դրսևորման հնարավորություններից, այլև կունենա նեղ-անձնական կողմնակալության հիվանդագին արտահայտություններ, ինչն էլ իր հերթին կհանգեցնի բազմաթիվ մեծ ու փոքր բախումների, ինտրիգների, որակազրկման:

Այնպես որ Ամիրյանին դաշտից հեռացողները պետք է դա այնպես անեն, որ վաղը երնեկ չտանք նրա նախարարության շրջանին: