Թվում էր` եզրափակվող տարին տրամադրող հանգամանք կդառնար որոշ իրադարձությունների հանգուցալուծման համար: Գոնե զարգացումների ընթացքն այդպիսի ավարտ էր կանխորոշում: Եվ ստացվեց այնպես, որ որոշ դեպքերի համար դա իրողություն դարձավ: Օրինակ, անցնող շաբաթ այն բանից հետո, երբ կառավարությունը մերժեց «Լուսավոր Հայաստան» կուսակցության դիմումը` Վանաձորում արտահերթ ընտրություններ անցկացնելու վերաբերյալ` պայմանավորված ՀՀ Սահմանադրական դատարանի հրապարակած վճռով, «Լուսավոր Հայաստանին» ուրիշ ոչինչ չմնաց, քան զենքերը վայր դնել ու դադարեցնել մեկ տարի շարունակվող բոյկոտը: Ճիշտ է, դրանից ոչ Սահմանադրությունն ավելի անխոցելի դարձավ, ոչ էլ Վանաձորը վերածվեց դրախտի, բայց Էդմոն Մարուքյանի խմբի նահանջը մեկ անգամ ևս վկայեց ընդդիմության գործունեության լծակների սահմանափակության փաստը:

«Լուսավոր Հայաստան»-ից ավելի կտրուկ գտնվեցին աջ ղեկով մեքենաների տերերը, որոնք ոչ թե իրավական դաշտում էին պատկերացնում իրենց հարցերի լուծումը, այլ փողոցում: Վերջիններս բողոքի ակցիա-ավտոարշավ կազմակերպեցին նման մեքենաների ներմուծման արգելքի և դրա հեղինակ տրանսպորտի նախարարի դեմ, հասան մինչև նախարարի աշխատասենյակ, որտեղ նախարարը հայտարարեց, որ ինքը կամիկաձե չէ, վարորդներն էլ ասացին, որ իրենք կարող են սամուրայ դառնալ: Ու քանի որ կառավարությունը հրաշալի գիտի, որ լավ բան չի անում, իսկ վարորդներն էլ գիտեն, որ ճիշտ են վարվում, ապա նախարարն այդ ջրից հազիվ թե չոր դուրս գա:

Ի տարբերություն վարորդների, «Հանուն գիտության զարգացման» նախաձեռնության ուսանող անդամները, որոնք պայքարում էին տարկետման իրավունքի վերացման դեմ, կարճ մտորումնեից հետո որոշեցին, որ դադարեցնում են իշխանությունների հետ բանակցությունները, քանի որ պաշտպանության նախարարությունն իրեն չի արդարացրել, ուսանողներից երկուսը հացադուլ հայտարարեցին, հետո նաև դրանից հրաժարվեցին ու իրենց լռության մեջ ընդունեցին այս պայքարում պարտված լինելու փաստը:

Քաղցր հաղթանակների ու դառն պարտությունների շաբաթական շղթան այս անգամ մի նորամուծություն էլ ունեցավ` հանձին «Ելք» դաշինքի, որը սպառելով հակադրության բոլոր պաշարները, ի վերջո դիմեց հնարամիտ կազմաքանդման` Ազգային ժողովում կիրառելով ԱԺ Կանոնակարգ օրենքի 63-րդ հոդվածի 3-րդ մասի տված հնարավորությունը, ինչը թույլ է տալիս քվեարկությունից առաջ հայտարարել ընդմիջում` 20 րոպե տևողությամբ: Նիկոլ Փաշինյանի ակտիվ մասնակցությամբ մեկ նիստի ընթացքում «Ելքը» 11 անգամ ընդմիջում վերցրեց` ափերից հանելով նույնիսկ ամենաամուր ջղերի տեր պատգամավորներին: Այս միջադեպն անհետևանք չմնաց: ՀՀԿ-ն հայտարարեց, թե պատրաստվում է «այդ խաղալիքը» վերցնել ընդդիմադիրների ձեռքից: Բայց, ինչպես հայտնի է, խաղալիքների հմայքը հենց նրա մեջ է, որ դրանով կարող են զբաղվել բոլորը: Այնպես որ դեռ հարց է, թե երբ կգա խաղեր տալու ՀՀԿ-ի հերթը:

Անցնող շաբաթը բազմագույն էր ոչ միայն ներքին երանգավորումների շնորհիվ: Դրսում նույնպես արժանահիշատակ իրադարձություններ կատարվեցին, որոնցից առավել աղմկահարույցը Երուսաղեմի հարցով ՄԱԿ ԳԱ-ում նոր բանաձևի քվեարկությունն էր: Այստեղ Հայաստանը դեմ դուրս եկավ ԱՄՆ առաջարկին` իր դիրքորոշումը հիմնավորելով նրանով, որ Հայաստանը որպես պետություն, որն նունպես ընդգրկված է բանակցային գործընթացներում, չի կարող այլ կերպ արտահայտվել։ Ոմանք տագնապ հայտնեցին, թե նման դիրքորոշմամբ մեր երկիրն իրեն հարվածի տակ է դնում, սակայն այս մտավախություները մեծ կողմնակիցներ չունեցան:

Ու ընդհանրապես, Երուսաղեմ քաղաքի ապագան քիչ է հետաքրքրում հայաստանցիներին: Նրանց մտքերն ու խոհերը հիմա այլ ուղղություն են ընտրել: Օրինակ, յուրաքանչյուր երևանցու ավելի շատ հոգս պիտի պատճառեր ոչ թե Սուրբ քաղաքի ապագան, այլ այն ահազանգը, որ մայրաքաղաքի շուկաներում այս շաբաթ վաճառում էին ավանակի ու ձիու միս: Դրանից բացի մարդկանց մեծ զարմանք պատճառեց, երբ խոշոր ու շղթայական ավտովթար տեղի ունեցավ Արարատի մարզում։ Մարմարաշեն-Մխչյան գյուղերի վարչական տարածքում բախվել էր 53 տրանսպորտային միջոց։ Վթարված ավտոմեքենաները ուլունքի նման շարված էին մոտ 1.5 կմ: Նման բան Հայաստանի պատմության մեջ դեռ չէր եղել:

Իսկ հետո Երևանի Հանրապետության հրապարակում տեղի ունեցավ գլխավոր տոնածառի լույսերի միացման հանդիսավոր արարողությունը: Եվ երկիրը իրեն նետեց ամանորյա վազքի, առևտրի, հանդիսությունների ու իրարանցման թոհուբոհի մեջ: Շաբաթը եկել ու անցել էր: Բոլորը սպասում են հաջորդին: