Մի տեսակ շատ տարօրինակ շաբաթ ստացվեց անցնող յոթնօրյակը` բազմազան, իրարամերժ, անհետևողական ու աշնանային: Եղանակի ցրտելու հետ մեկտեղ ջերմության պակասն անմիջապես անդրադարձավ մարդկանց վարքագծի վրա: Սկզբում անգղեր խփեցին և ասացին, թե դրանք Թուրքիայից են սահմանն անցել: Հետո Նիկոլին խփեցին խորհրդարանում և ասացին, որ դա քաղաքական բանավեճի տարածված ձև է աշխարհով մեկ: Հետո սպառողի գրպանին խփեցին թանկացումներով` ասելով, որ մեղքը համաշխարհային շուկայինն է: Այնուհետև Հայաստանի դարպասը 6 գնդակ խփեցին և հայտարարեցին, որ մեղավորը Ռուբեն Հայրապետյանն է: Վերջում էլ վրացի ոստիկանները Ջավախքի հայերին խփեցին հայ-վրացական բարեկամության համատեքստում: Եվ մարդիկ դեռ ուշքի չէին եկել այս հաջորդական «խփումներից», երբ մեկն ավտոմատով ներխուժեց «Արմենիա» բժշկական կենտրոն, որ ինչ-որ մեկին այնտեղ խփի ու փախցնի կարևոր գործով կասկածյալին, իսկ Նորագավիթում իսկապես խփեցին Ջոն անունով հեղինակությանը:

Բարեբախտաբար, ոչ բոլորն էին հակված իրենց խնդիրները լուծել հարվածների օգնությամբ, այդ իսկ պատճառով էլ բազմաթիվ իրադարձություններ շատ ավելի մեղմ երանգներով հանդես եկան: Օրինակ, ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ամերիկացի համանախագահ Էնդրյու Շեֆերն իր առաջին պաշտոնական այցը կատարեց մեր տարածաշրջան, բայց նույնիսկ դրանից հետո էլ առանձնապես հստակ չդարձավ ԱՄՆ նոր քաղաքական մոտեցումն Արցախի հարցում: Սրան զուգընթաց՝ խորհրդարանում քննարկվում էր «Հայաստանի Հանրապետության զինված ուժերի և Ռուսաստանի Դաշնության զինված ուժերի միացյալ խմբավորման մասին» համաձայնագիրը: Թեև կարծիքները խիստ հակասական էին, ելույթները` բուռն, մեղադրանքները` սուր, բայց ոչ ոք ոչ մեկին չծեծեց, և փաստաթուղթն ընդունվեց ձայների մեծամասնությամբ:

Ի դեպ, խորհրդարանում զորքերից ոչ պակաս հետաքրքրություն կար այն պատգամավորների նկատմամբ, ովքեր «ՀՀ Ազգային ժողովի պատգամավորի գործունեության երաշխիքների մասին» ՀՀ օրենքի 9-րդ հոդվածով սահմանված կարգով դիմել և ստանում են Երևան քաղաքում բնակարանի վարձին համարժեք փոխհատուցում: Վարձով ապրող 11 պատգամավորներից և ոչ մեկի ձեռքն, ինչպես ասում են, քարի տակ չէր, սակայն բոլորն էլ հակված էին եղել պետությունից կորզել իրենց հասանելիք 100 հազար դրամները, և իբրև հետևանք քաղաքացիներից վաստակեցին «մեծապատիվ մուրացկաններ» տիտղոսը:

Քանի դեռ «Երկիր Ծիրանի» կուսակցության նախագահ Զարուհի Փոստանջյանը շարունակում էր իր մարզային հանդիպումները և նախապատրաստվում էր համահայկական ընդվզման օրվան, մյուսներն օգտվում էին այդ համեմատական խաղաղությունից ու տարատեսակ տեղափոխումներ էին կատարում: Քանաքեռ-Զեյթուն վարչական շրջանի թաղապետ Ա.Հանիսյանին հանեցին, նրա փոխարեն նշանակեցին Արթուր Ստեփանյանին, իսկ հանրությունն այդպես էլ չարժանացավ մեկնաբանության, թե նախորդն ինչ հարցերում էր թերացել, որ պատժվեց: Նույն կերպ պաշտոնական Թբիլիսին մերժեց ՀՀ դեսպանի թեկնածու Սերգեյ Մինասյանին ագրեմանի տրամադրումը, ու կրկին` առանց մեկնաբանության, քանի որ դիվանագիտական պրակտիկայում բացատրություններն ընդունված չեն: Փոխարենը հրաժարականի դիմում գրեց ԵԽԽՎ նախագահ Պեդրո Ագրամունտը, ասաց, որ առողջական խնդիրներ ունի, բայց դա չխանգարեց Հայաստանի պատվիրակության անդամ Հերմինե Նաղդալյանին, որը քիչ էր մնում հայտարարեր, թե Ագրամունտի պաշտոնաթողությունն իր անձնական վաստակն էր:

Իսկ ընդհանրապես շաբաթն այնքան էլ տխուր չէր: Տարատեսակ տոների առատություն կար. Ուսուցչի օրն էր, հետո Գրադարանավարի օրն էր, հետո Վանաձորի օրն էր, հետո Էջմիածնի օրն էր, հետո Սպարապետի օրը նշեցին, և այսպես շարունակ: Դրանց գումարվեցին սննդամթերքնի անվանումներով զանազան փառատոները, կարծես Հայաստանի բնակիչն ուտելուց ու խմելուց բացի ուրիշ ոչնչով չի զբաղվում: Եվ արդյունքում այնպես ստացվեց, որ հոկտեմբերի առաջին շաբաթը գլորվեց մի քիչ ակամա, մի քիչ հարկադիր, բայց ընդհանրապես առանց հեռանկարի: