Մարդկային մտքի գործողության մի քանի ձևեր գոյություն ունեն` պայմանավորված նպատակի իրագործման վերջնական արդյունքով: Ոմանք մտածում են այն բանի համար, որ լուծումներ գտնեն, ոմանց միտքն էլ աշխատում է անգործությունն արդարացնելու համար: Հենց այս երկրորդ խմբին կարելի է դասել Երևանի փոխքաղաքապետ Կամո Արեյանին, ում համար առաջնայինը հարցադրումների ուղղվածության շեղումն է: Ինչ կուզեք հարցրեք նրան` Արեյանը միշտ կգտնի այն պատասխանը, որն իրեն չի վերաբերում:

Ահա այսօր էլ փոխքաղաքապետին հիշեցրին, որ մայրաքաղաքի հասարակական տրանսպորտի վիճակը, մեղմ ասած, անմխիթար է: Կամո Արեյանն անմիջապես հակադարձեց. «Տրանսպորտի խնդիրը մենք չենք առաջացրել, մենք այն ժառանգել ենք, դրա համար ես դա մեր բացթողումը չեմ համարում և վստահ եմ, որ դա լուծելի խնդիր է»:

Նման բացառիկ դատողության տեր մարդու ասածներից պիտի հետևություն անել, որ մեղավորը Արգիշտի թագավորն է, եթե վերջինս բարի լիներ ժամանակին փոխադրումների հարցը ճիշտ հիմքերի վրա դնել, հիմա Արեյանը այլ ժառանգություն ստացած կլիներ: Չորրորդ կարգի վթարային շենքերի մեղավորն էլ Ալեքսանդր Թամանյանն է, թող լավ նախագծեր, որ փոխքաղաքապետն այսօր չդժգոհեր իրեն բաժին հասած ժառանգությունից: Էլ չենք խոսում Երևանի պարսիկ սարդարի մասին, որը մատը մատին չի խփել քաղաքը բարեկեցիկ, միջազգային ստանդարտներին համապատասխան, աղբից ու փոշուց մաքրված, այգիների մեջ թաղված դրախտավայր դարձնելու համար ու Կամո Արեյանին ժառանգել է հոգսերի ու պրոբլեմների մեջ թաթախված մի բնակավայր: Փոխքաղաքապետն իր լաց-շիվանի մեջ հիշեցնում է տան այն խորթ զավակին, որին ունեցվածքից զրկել են կամ էլ տվել են մաշված-հնացած կահկարսին` թանկ իրերը պահելով իրենց: