Մյուս մրցակից ուժերի օրինակով «Օհանյան-Րաֆֆի-Օսկանյան» դաշինքը ևս ներկայացրեց իր նախընտրական ծրագիրը: Այն հանրությանը մատուցեց դաշինքի տնտեսագիտական մտքի գիգանտ, ընտրական ցուցակի 7-րդ հորիզոնականը զբաղեցնող Ստեփան Մարգարյանը: Ասել, թե ՕՐՕ-ն իր գաղափարներով ընդունակ է ցնցել ընտրողներին, սխալ կլինի, քանի որ հիշյալ ծրագրի առանցքային դրույթներն ավելի շատ հիմք են տալիս մտածելու դրանց հեղինակների ադեկվատ ընկալման, քան այդ կետերի իրագործման հնարավորությունների մասին:

Օրինակ, ծրագրում խոսվում է պայմանագրային զինծառայողների աշխատավարձի բարձրացման մասին՝ դա հասցնելով 240 հազար դրամի, իսկ սպայական և ենթասպայական կազմերինը՝ 320 հազարից դարձնելով 480 հազար դրամ: Մարգարյանը նշում է, թե այս փոփոխությունները բյուջեի վրա կնստեն առավելագույնը 50 մլրդ դրամ: Սակայն ոչ մի խոսք չկա նրա մասին, թե այդ 50 միլիարդը որտեղից պիտի գտնեն, Սեյրան Օհանյանն իր անձնական հաշիվների՞ց է նվիրաբերելու, թե՞ Օսկանյանը կրկին հույսը կապել է Քըրքորյանի միլիարդների հետ: Բայց եթե գումարային խնդիրը մի կողմ թողնենք, ապա շատ բնական հարց կարող է առաջանալ, թե տարիներ շարունակ պաշտպանության նախարար եղած Օհանյանն ինչու իր պաշտոնավարման տարիներին նման առաջարկ չի ներկայացրել կառավարությանը, այլ միայն հիմա է հիշել դրա մասին:

Սակայն պայմանագրայինների հարցը մեղմ ցնցում է այն դղրդյունի համեմատ, որ հարուցում է ՕՐՕ դաշինքի ծրագրային դրույթը` կապված փոքր բիզնեսը խթանելու հետ: Այստեղ էլ դաշինքը պահանջում է մինչև 60 մլն դրամ շրջանառության դեպքում ազատել բոլոր տեսակի հարկերից, իսկ նոր հիմնվող բիզնեսի համար աջակցության մեխանիզմներ ներդնել: Իսկ հետո գալիս է ամենաարտառոցը: Ըստ Մարգարյանի, իրենք առաջարկում են փոքր բիզնեսի խթանման համար արգելել նոր խոշոր սուպերմարկետների կառուցումը որոշ վարչական շրջաններում, իսկ գործող սուպերմարքեթների համար սահմանել աշխատանքային ժամը մինչև 21:00-ը, որ դրանից հետո մարդիկ առևտուր անեն փոքր խանութներից»:

Սա պարզապես չնաշխարհիկ գաղափար է, նմանը չունեցող նորամուծություն: Այն, որ մյուսների վրա արգելք կիրառելն արդեն իսկ մի քանի օրենքների կոպիտ ոտնահարում է, դա դեռ մի կողմ թողնենք: Ապշեցնում է խնդիրներ կարգավորելու մարտավարությունը: Եթե հետևենք այս տրամաբանությանը, ապա կարելի է նաև հասարակական տրանսպորտը կրճատել, որ մասնավոր տաքսիները մեծ շահույթ ունենան: Հետո ատոմակայանը կանգնեցնենք, որ փոքր ՀԷԿ-երը օգուտով աշխատեն: Կամ ինչո՞ւ չվերացնել թռչնաբուծարանները, որ գյուղացու հավերի ածած ձվերը լավ վաճառվեն, ու այսպես շարունակ: Եվ վերջապես, կարելի է մյուս կուսակցություններին արգելել մասնակցել ընտրություններին, որ «Օհանյան- Րաֆֆի- Օսկանյան» դաշինքը կարողանա շատ ձայն հավաքել: