Հայաստանի իշխանություններին ամեն անգամ մեծ դժվարությամբ է հաջողվում Ռուսաստանից օգնություն կամ վարկեր ստանալ: Պատճառները կարող են շատ տարբեր լինել: Բայց չի բացառվում, որ ռուսները նաև չեն հավատում, թե մենք իսկապես աղքատ ենք ու այդ փողերի կարիքն ունենք: Բանն այն է, որ նրանք, ովքեր Ռուսաստանում ներկայացնում են Հայաստանը, ապրում են չափազանց շքեղ, և տեղացիների համար անհասկանալի է մնում, թե այսպիսի կարողության ու հնարավորությունների տեր մարդիկ ուրիշ ինչի՞ կարիք կարող են ունենալ:

Օրինակ, Ռուսաստանի Դաշնությունում ՀՀ արտակարգ և լիազոր դեսպան Օլեգ Եսայանի մասին երբեք չես կարող ասել, թե սա մի թշվառ ու հետամնաց հանրապետության դիվանագետ է: Մարդն իր ահռելի ունեցվածքի հետ մեկտեղ երբեք չի հրաժարվում հավելյալ ճոխություններից: Վերցնենք հենց թեկուզ նրա թուլությունը թանկարժեք ավտոմեքենաների նկատմամբ: Դեսպանը նախորդ տարի 3 միլիոն 245 հազար ՌԴ ռուբլի արժողությամբ «LEXUS LX 570» մակնիշի ավտոմեքենա է գնել: Եթե վերածենք դրամի, ապա այն 27,2 միլիոն դրամ է, կամ մոտ 58 հազար ամերիկյան դոլար: Իսկ 2013 թվականի Եսայանը ևս երկու մեքենա էր գնել՝ «Աուդի» մակնիշի, յուրաքանչյուրը 20 հազար դոլար արժողությամբ: Եվ սա այն դեպքում, երբ նա բարձրաստիճան պաշտոնատար անձանց էթիկայի հանձնաժողով ներկայացված հայտարարագրում փորձել է ձևանալ, թե իբր հայ ամենաաղքատ պաշտոնյան է՝ այնտեղ նշելով, որ ունի ընդամենը 2500 դրամ, 18 հազար 750 դոլար, 200 հազար ռուբլի և 400 եվրո դրամական միջոցներ:

Երկու տարում երեք մեքենա ձեռք բերող դեսպանը (մնացած մեծ ու փոքր ձեռքբերումների մասին էլ չենք խոսում) ինչպե՞ս կարող է Ռուսաստանի իշխանություններին համոզել մեր կարիքները հոգալու հրատապության մասին և կամ մի՞թե ժամանակ կունենա հիշելու երկրի հոգսերը, եթե ինքն այդ հոգսերից հեռու է, կուշտ ու ապահով: